Rozdział I

,,Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze''

~Suzanne Collins 

Z korytarza dobiegło ciche skrzypnięcie drzwi. Usłyszała kroki - to zapewne Leon, mąż Violetty, z którym nie dogaduje się ostatnio dobrze. Cicho wzdycha i kieruje swój wzrok na męża.
-Jesteś wcześniej! - powiedziała z radością w głosie Violetta -  Obiad jeszcze ciepły. - dodała z uśmiechem.


-Musimy porozmawiać. - szepnął Verdas.  Kobieta zrobiła kwaśną minę. O co może chodzić?

-Chcę rozwodu. -  powiedział stanowczo. Jego wzrok skierowany był w podłogę. Nie chciał teraz na nią patrzeć. Nie chciał widzieć jej szklanych oczu. Nie.
-Dlaczego? - spytała. Była odwrócona tyłem do mężczyzny, by nie widział że zaraz rozpadnie się na  drobniutkie kawałki.
-A gdzie jest mały? - zmienił natychmiastowo temat. Chciał uniknąć tej rozmowy, jednak ten związek nie miał już dla niego najmniejszego sensu.
-Nie jesteś prawdziwym mężczyzną, jeśli po dziesięciu latach nie potrafisz podać powodu, dla którego chcesz nas zostawić. - powiedziała i biorąc pełny kubek wody wylała całą zawartość na twarz Leona. Wyszła z kuchni i skierowała się do salonu. Rzuciła się na poduszkę i pozwoliła łzą wydostać się na zewnątrz. Chwilę potem pojawił się w drzwiach salonu. Zrobiło mu się dziwnie na sercu.

Siedział na krześle w kuchni i czytał, raz po raz spoglądał na jeszcze żonę. Kobieta wzdrygnęła ramionami i odeszła od stołu.  Chcę rozwodu, chcę rozwodu, chcę rozwodu  - te słowa cały czas siedziały w jej głowie.
-Nie martw się. Zostawię Ci nasz dom i samochód. Dodatkowo 30 procent w akcjach mojej firmy. Mam nadzieję, że Tobie to odpowiada. - powiedział myśląc, że ta od razu da mu rozwód. Z jednej strony nie chciał jej zostawiać. Widział, jak bardzo teraz cierpi. Jednak nie potrafił jej pomóc.
Dość, przecież nie widzisz, że chcę, żebyś został? Chcę, byś był, proszę - mówiła sobie w myślach Violetta. Doszła do wniosku, że to już koniec. Kolejny raz odeszła od stołu i wsunęła krzesło. Nie chciała już więcej słuchać zapewnień Leona. Chciała tylko, żeby był, a nie żeby odchodził. Coraz bardziej zdołowany chciał dojść do kompromisu.

Płacz Violetty zamieniał się w rozpacz i wciąż nabierał na sile, czego Leon się spodziewał. Jednak jego miłość do Ludmiły była silniejsza. Prawdę mówiąc, mężczyźnie ulżyło. Pomysł rozwodu który chodził za nim od tygodni, ciążył niczym kamień, w końcu zaczął wydawać mu się rozsądnym rozwiązaniem.
-Masz chwilę? - spytała Violetta pojawiając się w drzwiach salonu. Mężczyzna odsunął się od komputera.
-Nie chcę od Ciebie niczego, ale potrzebuje miesiąca czasu, wtedy dam Ci rozwód. - powiedziała stanowczo. Spojrzała mu prosto w oczy.
-Violetta, ten miesiąc i tak nic nie zmieni. Ja już podjąłem decyzję, chcę się rozwieść. - również spojrzał jej prosto w oczy. Poczuł.
-Pragnę, abyśmy przez ten miesiąc zrobili wszystko, żeby żyć ze sobą jak najnormalniej, aby nasz syn tego nie odczuł. - Łzy Violetty próbowały wydostać się na zewnątrz, ale narastająca gula w gardle nie pozwoliła im na to.
-Rozumiem, również nie chce mieszać w to małego. - powiedział.
-Chcę Cię prosić o coś jeszcze. Przypomnij sobie jak przenosiłeś mnie przez próg sypialni w dniu naszego ślubu. Chcę, abyś każdego dnia w ciągu tego ostatniego miesiąca naszego małżeństwa niósł mnie w ten sposób spod drzwi na zewnątrz. - szepnęła. Pragnęła. Nie chciała pozwolić mu odejść. Chciała, by zaopiekował się synem, gdy jej już nie będzie.
-Słucham? - zdziwił się. - Ech, Violetta nie ma pojęcia co chcesz tym osiągnąć, ale zgadzam się, nie chce się z Tobą kłócić.

-Jak to usłyszałem, to nie wiedziałem jak się zachować. - powiedział Leon, siedząc na ławce z Ludmiłą.
-Też bym nie wiedziała. Ale bez względu na jej sztuczki, niech się pogodzi z końcem Waszego małżeństwa. - burknęła Ludmiła. Nie przepadała za Violettą, chciała mieć Leona tylko dla siebie. Pragnęła by ten jak najszybciej się rozwiódł. Wtuliła się w mężczyznę.

~*~ 

Witam serdecznie. Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. Szczerze? To mój najdłuższy rozdział - juhu pobiłam rekord, z czego się cieszę, serio. Myślę, że kolejny dodam jeszcze w kwietniu - bynajmniej się postaram, ale nic nie obiecuję.  Jeśli ktoś to przeczyta to szacun. x